Rezerwat- dom BlackTear

- Ja... - zaczął się wzbraniać, ale urwał. - Nie wiem czemu to powiedziałem... Jesteś po prostu piękna... i dobra. Dla mnie. To wszystko. - powiedział odkładając łyżkę. - Może już pójdę... Przepraszam i dziękuję. - wstał i ruszył do wyjścia. - Jutro rano powinnaś mieć przed domem zapłatę za troskę i gościnę. - dodał mając na myśli mięso i to niezarażone.

- Nie musisz...- wzruszyła ramionami nieco zakłopotana - Wiesz...gdybyś potrzebował towarzystwa by pogadać to wiesz...no...jestem tutaj - uśmiechnęła się - Jesteśmy - poprawiła bo Milo zapiszczał merdając ogonem.

- Powinienem. - odparł na odchodnym, ale stanął plecami do nich, gdy usłyszał "potrzebował towarzystwa". jest samotna... To ona potrzebuje towarzystwa... Tylko boi się to powiedzieć wprost... - Będę. Jutro. - odwrócił głowę i puścił im oczko. Ruszył pędem na czworakach, a ogon powiewał mu niczym warkocz komety.

Pomachała mu, a gdy straciła go z oczu wróciła do środka. Zamknęła szczelnie drzwi i je zabarykadowała odpowiednio. W obecnych czasach naprawdę było niebezpiecznie spać z niezamkniętymi drzwiami.
Czy czuła się samotnie? Tak...ojca i brata nie było, a jak byli to zajmowali się sobą i całym planowaniem...
- Chodź Milo...poczytamy sobie bajkę, ok? - pocałowała psiaka i ruszyła na piętro do swojej sypialni.
Przed nią pokój musiała zajmować jakaś pedantka bo wszystko było idealnie ułożone...
Zasnęła z Milo w bujanym fotelu.

Wrócił nad ranem, niosąc ze sobą już przyrządzone wstępnie mięso. W wiosce wytłumaczył powód swojej nieobecności i powiadomił o tym, że może go nie być czasami. Po odsłuchaniu zabawnych komentarzy o miłości i temu podobnych, poszedł spać. Teraz stał w pobliżu chatki i nasłuchiwał Milo, który już go wyczuł i radośnie szczekał chcąc wyjść. Toboe nie wiedział, czy wróciła męska część rodziny, dlatego trzymał się w pewnej odległości od domu

Męska część nie wróciła jeszcze co martwiło Irmę. Obudziło ją szczekanie i skomlenie Milo.
Dziewczyna przestraszona zerknęła przez zaciągnięte zasłony kto to może być.
Zarażeni? Jednak to tylko Toboe którego rozpoznała po śnieżnobiałym futrze. Zeszła na dół i otworzyła drzwi. Milo oczywiście popędził do kotka.

-Hej mały. - złapał psiaka na rękę-łapę. W drugiej trzymał garnuszek, który już był obwąchiwany z zapałem godnym podziwu przez malucha. - Ten, no... Cześć. - powiedział do dziewczyny. - Przyniosłem... coś treściwszego do zjedzenia. - uśmiechnął się niepewnie, choć niestety w jego wykonaniu wyglądało to raczej jak obnażanie kłów.

- Chodź...wejdź śmiało - wskazała na drzwi - Pomóc Ci? - zapytała - Skąd wziąłeś garnek?
No właśnie. Skąd ten kotołak wziął rzeczy, żeby przyrządzić gulasz?
Popatrzyła na niego zainteresowana.

Wszedł do domu.
- Może niech to zostanie jeszcze moją tajemnicą. - uśmiechnął się. - Co prawda nieco osmolony garnek, bo na ogniu przyrządzane, ale powinniście być zadowoleni. - tu spojrzał wymownie na psiaka. Garnek odłożył na stolik. - Co u Ciebie? Reszta nie wróciła?

- No właśnie jeszcze nie...martwię się..jeżeli coś im się stało...- urwała i spojrzała gdzieś w bok.
Wtedy została sama na tym świecie. Ta myśl była przytłaczająca...
- Siadaj zaraz podam obiad - mruknęła zabierając garnek i idąc do kuchni.

Usiadł na łóżku, które wcześniej zajmował.
- Chyba nie pozostawiałem po sobie zbyt wielu kłaków? Kolejną wadą jest strasznie dużo sierści między innymi w jedzeniu... Staraliśmy się... znaczy starałem się, by było ich jak najmniej, jak nie w ogóle. - szlag... chyba wydałem, że jest nas więcej... Powinienem być bardziej ostrożny.

- Jest Was więcej? - podchwyciła - Możesz mi powiedzieć, nikomu nie powiem - obiecała stawiając trzy talerze na stole - Nie naliczyłam zbyt wiele sierści...
Usiadła za ławą i zaczęła jeść. Była głodna, od dawna nie miała w ustach mięsa...Milo tak samo. Prawie wpadł do talerza.
Irma dziękowała niebiosom za zesłanie jej kogoś takiego jak Toboe.

Toboe jadł nieco spokojniej, ale był rad, że im smakuje.
- Ech... wyłapałaś... tak, mamy coś na kształt wioski w lesie. Zjednaliśmy się i jakoś sobie razem radzimy dzieląc się obowiązkami. Inaczej skończylibyśmy jak tamten, co trafił na zwyrodnialców... Staramy się zachować jak najwięcej człowieczeństwa.

- To zrozumiałe, że wolicie trzymać się razem...szkoda, że ludzie nie doceniają tego że są zdrowi...
Wcześniej mieszkałam w mieście, ale zrobiło się tam niebezpiecznie. Strzelaniny, napady, rabowanie...nadal się tak zachowują. Jak dzikie bestie..- wróciła wspomnieniami do przeszłości.

- Wychodzi na to, że zwierzęta są bardziej humanitarne od ludzi... Chociaż w sumie tak było zawsze... - dodał po chwili zastanowienia. Dokończył jedzenie, przy którym się nieco męczył łapami ze sztućcami. - Dziękuję. - powiedział znowu uśmiechając się w sposób bardziej przypominający obnażanie kłów niż uśmiech.

- Ale na czele porządku stało prawo...teraz panuje bezprawie. Mówiłeś coś swoim przyjaciołom o mnie?- zapytała zainteresowana. Szczeniak wylądował na jej kolanach i cichutko chrapał. Wreszcie najadł się do syta. Zdarzało mu się mlaskać przez sen i wierzgać łapakami.
Pogłaskała delikatnie Milo patrząc na Toboe.

- Je eee... ten... no... trochę... - nie mógł patrzeć jej w oczy i postanowił wpatrywać się w kant stołu, jakby okazał się bardzo interesujący. - Niewiele... Tylko, że mi pomogłaś i że potrzebuję mięsa do odwdzięczenia się.

Zarumieniła się. Mówił o mnie swoim przyjaciołom z wioski! ucieszyło ją to ale zaraz poczuła przygnębienie. Pewnie gadał jaka to maruda i płaczka mu się trafiła.
- Podziękuj im ode mnie. Jak wróci tata z bratem to postaram się Wam dać coś w zamian. Czego najbardziej potrzebujecie?

Toboe zaczął się śmiać serdecznie.
-Nie musisz się odwdzięczać. Choć jeśli tak bardzo musisz, to szamponu dla psów i kotów w ilościach hurtowych. - śmiał się z tego jak mało kto. - To mam dzisiaj niezły humor... Najpierw mi mówili, że się zakochałem, a teraz załatwiam szampon dla psów kolegom... - zasłonił pyszczek łapami.

Śmiech kotołaka był zaraźliwy.
- Mówili Ci, że się zakochałeś? - zapytała uciekając gdzieś wzrokiem - Z szamponami może być problem...samo mydło Wam nie wystarczy? Albo coś w tym rodzaju? Porozmawiam z tatą...
Uśmiechnęła się pogodnie.

- Miau... - tym słowem się uspokoił nieco. - Mydła to mamy, ale sierść niekiedy go nie toleruje i się zlepia. A niektórzy wolą mieć zadbaną. - pogładził się po ramieniu rozbawiony.

Uśmiechnęła się pod nosem.
- Jeszcze powiesz, że urządzacie pokaz mody - Irma już sobie wyobrażała paradujących po wybiegu futrzaków. - Chcesz zobaczyć resztę domu? Mamy komputer ale chyba nie działa. - zaoferowała wstając. Złapała w dłonie Milo i ruszyła w stronę schodów na piętro.

- Yyy... niekoniecznie. - odpowiedział na pokaz mody. - Po prostu traktujemy je jako nieco inne włosy i mało kto lubi łazić w spoconej, pozlepianej sierści. Zwierzęta mogą się wylizać, nas to specjalnie nie kręcie. - zaśmiał się. - Kooompuuuteeer? - wyszczerzył niemal wszystkie ostre zębiska. - trochę ciężko korzystać z klawiatury za pomocą łap, ale będę jak w siódmym niebie... I powiedz jeszcze że masz internet, to chyba posikam się ze szczęścia. - ruszył za nią.

W najmniejszym pokoju na piętrze znajdował się komputer. Pokoik miał brązowe ściany na którym znajdowały się małe zdjęcia, obrazki. Nad biurkiem wisiała mapa rezerwatu. W rogu stała mała kanapa.
- Jest modem ale szwankuje. - odpowiedziała siadając na oliwkowej kanapie wraz z Milo.