Rezerwat- dom BlackTear

Doszli do domu, a ze środka wyskoczył mały psiak i z radością począł biec w ich stronę.

W połowie drogi potknął się i wywinął koziołka, ale to nie powstrzymało go przed biegiem pełnym radości. Toboe jednak był wystraszony. Upuścił swój ogon chcąc dobrać się do snajperki.
- Masz psa i nic mi nie mówiłaś?! - spytał przerażony, ale gdy ogon dotknął ziemi, oczy zalały mu się łzami. W tym momencie szczeniaczek dobiegł do nich i nie zważając na ogon począł witać przybyszów nadeptując na najczulszy Irbisi punkt. Tego było za wiele i Toboe stracił przytomność. Runął na ziemię, a szczenię dobrało się do zalizywania mu twarzy, czy raczej pyska.

Spojrzała na niego zaskoczona.
- To tylko Milo. Nie jest groźny- powiedziała lekkim tonem obserwując poczynania psinki.- To szczeniak jeszcze....i...och- Toboe padł na ziemie. - Milo zostaw nie wolno...
Stała przez chwilę niezdecydowana po czym złapała chłopakokota za nogi i zaczęła ciągnąć w stronę chaty. Milo jej w tym pomagał na swój sposób.

W chacie Irma zrobiła dla Toboe legowisko ponieważ na wszystkie łóżka był za długi. Ułożyła go brzuchem do podłogi by móc zająć się ogonem.
Milo, który wbrew naturze psa pokochał od razu kota zaczął z nim sypiać robiąc sobie norkę pod pachą nowego towarzysza w cętki.
Taki widok rozczulał Irmę. Opiekowała się obojgiem najlepiej jak mogła. Minęły dwa dni a ojciec i brat nie wracali...

Toboe się ocknął. Leżał na plecach, a na jego piersi coś leżało. Drgnął, a ciężar się poruszył. Gdy otworzył oczy, zobaczył psiaka patrzącego mu w oczy i zamiatającego mu ogonem kudły na brzuchu. Radosna kulka sierści wstała i poczęła lizać Toboe po twarzy. Ten wzbraniał się swoimi łapami.
- Mordunku, bo ratują! - krzyczał niepewnie.

Przybiegła wystraszona ze swojej sypialni.
- Co się...Milo...nie wolno, zostaw - wzięła psiaka na ręce - On musi odpoczywać, nie widzisz, że się Ciebie boją? - dała szczeniakowi buziaka. - Boli Cię coś? Leżysz tak od dwóch dni...jesteś pewnie głodny...jedyne co przy Tobie znalazłam to sucharki, marchewka i dwa ziemniaki...zupę ugotowałam... - w jej głosie brzmiała nuta niezaradności.

- Zuupa? - jęknął. - Polędwicę bym wolał. - spojrzał na psiaka i wyszczerzył kły. - Masz może coś do picia? Iii... Eee... Co Ty masz na sobie? - spytał, jakby sam miał więcej, co nie było zgodne z prawdą. - I co to za zapach? - miał na myśli woń, którą już kojarzył z tą dziewczyną, której imienia wciąż nie miał okazji poznać.

Zgromiła go wzrokiem.
- Polędwica?! Ja mięsa nie miałam w ustach od miesiecy! I nie patrz tak na Milo! Będziesz musiał zabić mnie żeby w ogóle mieć szanse dobrać się do niego! - krzyczała oburzona tuląc do siebie psiaczka - I to co mam na sobie to koszula nocna przetarta w kilku miejscach bo jest już stara!

- Też wyglądasz na smaczny kąsek. - oczy powędrowały do góry na chwilę, ale po chwili je otworzył. - Uspokój się... Pamiętaj, że nadal jestem człowiekiem, pomimo wyglądu i nie zjadłbym psa... Do tego takiego szczeniaka... Początkowo jedynie spanikowałem. Jak masz na imię? - zadał pytanie do dziewczyny.

Patrzyła na niego nieufnie swoimi zielonymi oczami jak mech. Milo przylgnął do niej merdając ogonem i zaczął popiskiwać. Też był głodny, a zupa mu nie podchodziła.
- Irma - odparła cicho- Irma BlackTear

- Mówisz, ze jak długo mięsa nie jadłaś? - spytał. - I ile w ogóle tu leżałem? - zerknął na nadgarstek, a przynajmniej tam, gdzie był nadgarstek, gdy był jeszcze człowiekiem. - No tak... nadal się nie odzwyczaiłem od zegarka...

- Nie jedliśmy mięsa od kilku miesięcy. Martwię się o Milo bo zup nie chce jeść...- mówiła - Leżałeś tu dwa dni...Mój ojciec i brat jeszcze nie wrócili...martwię się o nich...Mieli iść do miasta zdobyć jakieś środki i jedzenie...- Milo znowu zapiszczał.

- Może załatwię nieco mięsa. Można od tych mutacji zabierać, bo wbrew pozorom łatwo zabić tego wirusa... Wystarczy 80-85 stopni C. Byłoby to świetnym lekarstwem, gdyby nie fakt, że śmiertelna dawka gorąca dla organizmów wynosi 42 stopnie... Zainteresowana mięsiwem? - spytał Irmę, chociaż patrzył na psinkę, która pewnie byłaby bardziej tym zaciekawiona.

- Skąd to wszystko wiesz? - zapytała siadając naprzeciw Toboe. Wypuściła szczeniaka który podreptał do nowego mieszkańca domu. To, że się wywalił z dwa razy nie miało znaczenia. Ważne że wgramolił się do legowiska kotowatego. Liznął go kilkanaście razy. Irma przypatrywała się poczynaniom Milo z uśmiechem.

Toboe wziął na ręce psiaka.
- Nie ma pcheł? - spytał z lekką grozą w oczach. - A chorobą się interesuję odkąd... dotyczy mnie. - wyjaśnił pokrótce. - Oby nie miał pcheł, bo nie chcę przechodzić odpchlania ponownie... - jęknął.

Wzruszyła ramionami.
- Nie mam pojęcia...nic nie zauważyłam na jego grzbiecie...nie drapie się...- sięgnęła i pogłaskała szczeniaka po główce.
Milo ziewnął szeroko i zamerdał ogonkiem. Był rad z tego, że skupia uwagę dwóch osób.

- Uff... to ma szczęście... żebyś wiedziała jak straszne jest mieć pchły w futrze... - wzdrygnął się. - A jak mój ogon? - uniósł go nieco i spostrzegł zabandażowanie. - Już chyba lepiej... Kolejnym... przekleństwem? Tak... chyba przekleństwem zarażonych jest wysoki stopień regeneracji... Sporo osób ucięło sobie ogon chcąc nie wyć z bólu co chwila, ale jedynie wydłużyli sobie męczarnie, gdy im ogon odrastał... Do tego miałem okazję poznać jednego gościa, który złapany był przez zwyrodnialców i obdzierany ze skóry na futro... 2 i pół raza... Przy regeneracji stajemy się głodni... A tamten się uwolnił przy trzecich torturach... zjadając żywcem swoich oprawców... - wzdrygnął się ponownie.

Była wstrząśnięta tym co mówi Toboe. Przycisnęła do siebie psiaka mocniej i odsunęła się od obcego.
To co opowiadał było straszne. Potworne...
W oczach Irmy zalśniły łzy. Bała się tego wszystkiego. Tego co stało się z tym światem...
- To straszne - jęknęła zdławionym głosem.

- Znaleźliby się chętni i na moje futro... Dlatego zawsze mam przy sobie broń. Ucinanie ogona mnie na szczęście ominęło, bo za bardzo się podobał początkowo. Mogę prosić tą zupę? Burczy mi w brzuchu. Nie jestem tak głodny, by jeść coś lub kogoś żywcem oczywiście, nie zagrażam Ci... - Usiadł na łóżku i się przeciągnął. Dopiero wtedy zobaczył, że pozbawiono go przepaski na biodrach. - eee... Miau?

- I tak jesteś ładny...- wymsknęło się jej to spostrzeżenie. Naprawdę było w nim coś ładnego, trochę dziwnie to brzmi ale tak było. Ładny, puszysty człekokotek.
Gdy wszystkich spojrzenia skupiły się na pewnym miejscu Toboe Irma się zarumieniła po same korzonki włosów.
- To ja przyniosę zupę - powiedziała i wybiegła z pokoju zostawiając Milo.

Wstał i znalazł coś do "ubrania". Wybrał ręcznik, którym zakrył co "ciekawsze" miejsca. Usiadł następnie przy stoliku i wyczochrał radosną psinkę, która już kombinowała, jak tu się pobawić i co napsocić.

Trochę się odrumieniła ale nadal można było zauważyć jej zawstydzenie.
Postawiła talerz zupy przed Toboe i usiadła naprzeciw biorąc na kolana Milo.
- Jak długo jesteś....w takiej formie? Co robiłeś wcześniej? - zapytała

- Przedtem studiowałem, zajmowałem się komputerami, informatyką. Jako kot jestem już jakieś 3 miesiące. Teraz patrzę jakie mam nowe możliwości i szukam zalet przemiany. Mrrr... - zamruczał jedząc zupę. - Mogłabyś niejednego wodzić za nos... - rozmarzył się obserwując dziewczynę z psiakiem na kolanach.

- Aha....słucham? Wodzić za nos? Nie rozumiem - zmarszczyła czoło. Naprawdę nie wiedziała co ma na myśli...Powąchała się pod pachami. Co jak co ale myła się codziennie.
Zielone oczy wbiły się w brązowe tęczówki Toboe.

Zrobił klasyczny facepawn. Podobnie piesek, który spoczywał na jej kolanach.
- Żartujesz sobie ze mnie, tak? Proszę, powiedz, że żartujesz... - Jestem w stanie uwierzyć w głupotę, ale tylko do pewnego stopnia...

Zarumieniła się.
- Masz mnie za idiotkę, tak? Jakbyś nie zauważył to kaleczysz język - zachmurzyła się - Czyli w jakim celu prawisz mi domniemane komplementy? - zmrużyła oczy - Chcesz czegoś w zamian?