Rezerwat-Puszcza

- Och!- wpatrywała się wstrząśnięta w jego kocią twarz, a raczej pysk. Jednak najmocniejsze wrażenie wywołało w niej jego spojrzenie. Miał duże piękne brązowe oczy, tak ludzkie...- Jesteś kotem...znaczy dużym kotem....Czyli ludzie zmieniają się w zwierzęta...- znowu musnęła palcami jego futerko nie mają odwagi całkowicie zanurzyć palców w jego sierści- W którym miejscu Cię boli?- zapytała delikatnie dotykając długiego ogona.

- Tak. Jestem... Z zewnątrz Irbisem... W dwóch trzecich długości ogona. - Podpowiedział patrząc niepewnie jak się nim zajmuje nieznajoma. - Nie krzyczysz... -zauważył.

Spojrzała w brązowe oczy.
- A dlaczego mam krzyczeć? - zapytała badając wskazany fragment ogona. - Nie czuć, żeby był złamany...Myślę, że sobie go stłukłeś...upadłeś na ogon tak? - wstała i otrzepała kolana z liści i ziemi.- Wstawaj. W domu mam bandaż i jakieś maści. To którędy do domu?
Rozejrzała się.

Gdy mu badała ogon, drapał pazurami ziemię rozdzierając z łatwością korzenie. Gdy skończyła, odetchnął.
- Boli... - jęknął. Wstawał ostrożnie, by nie dotykać nic drżącym jak galareta ogonem. Wziął go w łapy i stanął chwiejnie. - W tamtą... - powiedział wskazując brodą. Ruszył chwiejnym krokiem we wskazanym kierunku.

Powinien przestać boleć za jakiś czas..- chciała go pocieszyć bo Toboe wyglądał jak męczennik. Zrównała się z nim obserwując go przedtem. Ludzkie ciało obrośnięte sierścią. Takie miała skojarzenie.
- Jesteś sam? Ja mieszkam z tatą i bratem. Musieliśmy ukryć się w rezerwacie przed ludźmi z miasta...walczą tam o wszystko...
Szła powoli gotów go podtrzymać. Nie wyglądał już teraz na groźnego..

- Pozwól, że nie odpowiem na Twoje pytanie. Co znaczy, że mieszkasz z kimś jeszcze?! - stanął. - Nie idę... Nie mogę. - Mam się pokazywać komuś, kogo nie mogę od tak zabić? W mieście zawsze mogłem zdjąć z ramienia snajperkę i od razu sprawa się rozwiązywała... Czasem nawet bez strzałów

Przystanęła patrząc na niego zdumiona.
- Nie martw się. Nie ma ich od rana i nie będzie przez kilka dni. Wyruszyli na polowanie, mam nadzieję, że uda im się znaleźć coś do jedzenia. Głód bardzo nam doskwiera...No chodź. Proszę. - zielone oczy patrzyły w ciepły odcień brązu Toboe.

- Niech będzie. O ile jedzenie nie znajdzie ich, jak to było prawie z Tobą... - stwierdził po krótkim zastanowieniu się. - Las jest równie niebezpieczny, co miasta... - ruszył dalej. - Gdyby jeszcze ogon nie był tak wyczulony... Jako zupełnie nowy jest czuły jak... jak... jest czuły.
//Chatka Irmy